lata 1933 – 1938
Do Parku im. Tadeusza Kościuszki w Katowicach przeniesiono spichlerz dworski z Gołkowic (1688 r.), a następnie drewniany kościół z Syryni (1510 r.). Zabytkowe obiekty miały być zaczątkiem budowy śląskiego muzeum na wolnym powietrzu, którego inicjatorem był
dr Tadeusz Dobrowolski, ówczesny wojewódzki konserwator zabytków, dyrektor Muzeum Śląskiego w Katowicach oraz zasłużony teoretyk i praktyk w dziedzinie nowoczesnego muzealnictwa polskiego.
1952 rok
Oddział Śląski PTL zorganizował w Katowicach Walny Zjazd Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego, na którym zgłosił w wolnych wnioskach postulat utworzenia śląskiego muzeum na wolnym powietrzu w Wojewódzkim Parku Kultury i Wypoczynku w Chorzowie. Pierwszą lokalizację Muzeum zaproponowano w północno-wschodniej części WPKiW, ostatecznie jednak zbudowano je w jego części zachodniej.
lata 1953 – 1956
Po szczegółowej penetracji ówczesnego obszaru województwa katowickiego zaewidencjonowano 850 obiektów drewnianych. Z tej liczby wytypowano zabytki kwalifikujące się do przeniesienia i budowy ekspozycji skansenowskiej, prezentującej górnośląskie
i zagłębiowskie budownictwo wiejskie. W akcji tej uczestniczyli pracownicy muzeów z Bytomia, Bielska-Białej i Gliwic: Józef Ligęza, Mieczysław Gładysz, Stanisław Bronicz, Ludwik Dubiel, Eugeniusz Jaworski, Barbara Bazielich, Ignacy Płazak, Krystyna Kaczko i Włodzimierz Kaczko oraz studenci historii kultury materialnej uniwersytetów w Krakowie, Warszawie
i Poznaniu.
lata 1957– 1958
Sporządzono pierwsze założenia projektowe autorstwa Anzelma Gorywody i Marii Suboczowej. Według projektu planowano przeniesienie 66 obiektów dużej i małej architektury pochodzących z obszaru historycznego Górnego Śląska.
lata 1961 – 1962
Przeprowadzono inwentaryzację etnograficzną i architektoniczną obiektów wytypowanych do Muzeum, prowadzone m.in. przez Muzeum Górnośląskie w Bytomiu, Konserwatora Ochrony Zabytków w Katowicach oraz Śląski Instytut Naukowy w Katowicach.
lata 1962 – 1963
Zaktualizowano założenia wcześniej przygotowanego projektu, w którym m.in. zrezygnowano z przenoszenia obiektów z ziemi opolskiej, ze względu na utworzenie Muzeum Wsi Opolskiej w Bierkowicach. W zamian zaplanowano przeniesienie obiektów z obszaru Zagłębia Dąbrowskiego. W tym samym czasie Przedsiębiorstwo Państwowe Pracownie Konserwacji Zabytków w Krakowie oraz Miastoprojekt Kraków ukończyły projekt zagospodarowania przestrzennego Muzeum Wsi Górnośląskiej. Głównym projektantem był mgr. inż. Julian Klimek.
1964 rok
Projekt przestrzenny zagospodarowania Muzeum został zatwierdzony przez Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Katowicach. Uzyskano także wszelkie niezbędne uzgodnienia i przystąpiono do przenoszenia pierwszych obiektów: wiatraka z Grzawy (1813 r.) i spichlerza plebańskiego z Warszowic (poł. XVIII w.).
lata 1965 – 1969
Prace budowlane nad posadowieniem obiektów zabytkowych zostały przerwane, ze względu na budowę zaplecza budowlanego. Zaprojektowano, a następnie wzniesiono dwa magazyny na drewno, wiatę do impregnacji, stolarnię, a także budynek administracyjno-socjalny, użytkowany przez PP PKZ.
lata 1969 – 1974
Prace nad posadowieniem obiektów zabytkowych zostały wznowione. Kontynuowano roboty związane z ukształtowaniem terenu pod zagrody chłopskie i obiekty wolno stojące, przygotowano ziemię pod przyszłe pola i łąki, posadzono pas zieleni na obrzeżach Muzeum, drzewa i krzewy w ogródkach i sadach; powstały trzy stawy oraz ciek wodny niezbędny do uruchomienia młyna i folusza; wybudowano drogi, założono sieć hydrantową i elektryczną.
Prace budowlano-konserwatorskie wykonało Przedsiębiorstwo Państwowe Pracownie Konserwacji Zabytków w Krakowie, natomiast kształtowanie terenu, budowę dróg i nasadzanie zieleni – Przedsiębiorstwo Urządzeń Komunalnych w Chorzowie. Nadzór merytoryczny nad budową sprawował Zespół Realizatorski powołany przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Katowicach, działający przy Okręgowym Muzeum Górnośląskim w Bytomiu.
1974 rok
Na mocy zarządzenia ówczesnego Wojewody Katowickiego z 15 lipca 1974 roku postanowiono o powołaniu 1 sierpnia 1974 roku placówki muzealnej pod nazwą Górnośląski Park Etnograficzny w Chorzowie. Otrzymała ona własny statut określający sposób działania i strukturę organizacyjną.
1975 rok
21 i 22 maja Górnośląski Park Etnograficzny był gospodarzem ogólnopolskiej konferencji etnograficznej poświęconej ochronie zabytków budownictwa drewnianego. Przybyło na nią liczne grono etnografów, historyków sztuki oraz konserwatorów z całego kraju i zagranicy. Wydarzenie to zorganizowano w ramach Międzynarodowego Roku Ochrony Zabytków. Było ono okazją do oficjalnego zaprezentowania i otwarcia ekspozycji. Dla zwiedzających muzeum otwarte zostało 1 czerwca 1975 roku.
lata 1995 – 1997
Przeniesiono i wybudowano kościół z Nieboczów (1791 r.) p.w. św. Józefa Robotnika. Świątynia przenoszona była dwukrotnie: do Kłokocina w 1971 r. i ostatecznie do Muzeum
w 1995 r. Za realizację tego przedsięwzięcia Górnośląski Park Etnograficzny otrzymał
I nagrodę w wojewódzkim konkursie pt. “Najważniejsze wydarzenie muzealne roku 1997”.
2002 rok
Muzeum umieszczono na Szlaku Architektury Drewnianej Województwa Śląskiego, który składa się z pięciu pętli (częstochowskiej, gliwickiej, rybnickiej, pszczyńskiej i beskidzkiej). Znajdowało się wówczas na nim 71 miejscowości, w których można zwiedzać pojedyncze zabytki oraz zabytkowe zespoły drewnianego budownictwa.
20 października 2010 rok
Zmieniono nazwę z Górnośląski Park Etnograficzny na Muzeum “Górnośląski Park Etnograficzny w Chorzowie”.
2013 rok
Oddano do użytku nową siedzibę Muzeum i przeniesiono tam działy merytoryczne oraz administrację. Umożliwiło to m.in. intensyfikację badań naukowych. Zaczęto wydawać punktowane czasopismo naukowe pt. Rocznik Muzeum “Górnośląski Park Etnograficzny w Chorzowie”, a także naukową serię wydawniczą pt. “Monografie i Materiały MGPE” oraz wydawnictwo popularnonaukowe pt. “Historia, ludzie i miejsca. Zeszyty budownictwa drewnianego MGPE”. Rozpoczęto także organizację konferencji naukowych w nowo otwartej sali audiowizualnej, natomiast w salach ekspozycyjnych cykliczną organizację wystaw czasowych.
Muzeum otrzymało I nagrodę w konkursie Marszałka Województwa Śląskiego za Wydarzenie Muzealne Roku 2013, w kategorii „dokonania z zakresu konserwacji” za konserwację malowanej szafy ludowej ze zbiorów Muzeum.
2014 rok
Zakończenie realizacji projektu „Rewitalizacja systemów wodnych na terenie Muzeum Górnośląski Park Etnograficzny w Chorzowie wraz z uruchomieniem zakładów historycznego przemysłu wiejskiego”, w ramach którego uruchomiono wiatrak, napędzane siłą wody młyn wodny i folusz, a także wybudowano kopie budynku ze wsi Zborowskie. Za to przedsięwzięcie Muzeum otrzymało nagrodę w ogólnopolskim konkursie na Wydarzenie Muzealne Roku SYBILLA 2014.
Muzeum uzyskało nowe tereny (ok. 10,6 ha) przylegające do jego jego obszaru na północnym-zachodzie i południowym-wschodzie pod zabudowę m.in. sektora dworskiego, przemysłu wiejskiego oraz budownictwa ery przemysłowej.
2017 rok
Zrekonstruowano i otwarto kościół ewangelicki z Bobrka (ob. dzielnica Bytomia) z 1932 r. Jest to pierwszy obiekt, który został posadowiony na terenie sektora budownictwa ery przemysłowej.
28 grudnia 2017 roku Muzeum “Górnośląski Park Etnograficzny w Chorzowie” zostało wpisane do Państwowego Rejestru Muzeów.
2020 rok
W Muzeum na powierzchni ekspozycyjnej ok.35,6 ha prezentowanych jest 78 obiektów małej i dużej architektury z obszaru Górnego Śląska i Zagłębia Dąbrowskiego.
